Streszczenie

Dawno temu w pradawnych czasach, jeszcze przed erą Atlantydy, istniał na ziemi lud nazywany Lemurami. Z pomocą Obcych rozwinęli się oni z prymitywnych istot w wysoko postawiony lud. Ich państwo, Lemuria, w czasach największego rozkwitu obejmowało ogromne połaci ówczesnego świata. Z czasem jednak ograniczyło się do niewielkiego kontynentu w południowo-wschodniej części dzisiejszej Azji. Obecnie kontynent ten całkowicie pokrywa morze.
Największym skarbem Lemurów były trzy kamienie: Święte Słońce oraz niebieski szafir i czerwony frangil. Wszystkie one posiadały niezwykłą siłę, Słońce jednak było najpotężniejsze. Rozsiewało wokół siebie światło i miłość. Lemurowie otrzymali je od Obcych.
Kiedy w okresie wielkich katastrof Lemuria pogrążyła się w morzu, ostatni jej mieszkańcy wyruszyli do świata Obcych. Musieli w tym celu przejść przez Wrota. Pozostawili jednak na ziemi Święte Słońce po to, by czworo Strażników szafiru i frangila mogło kiedyś podążyć za nimi. Wszystkie trzy kamienie zostały ukryte. Również Słońce i góra, w której znajdowały się Wrota, miały swoich Strażników.
W ciągu pierwszej połowy XVIII wieku islandzki czarnoksiężnik Móri oraz jego norweska i australijska rodzina walczyli przeciwko złemu zakonowi rycerskiemu, przeciwko Zakonowi Świętego Słońca. Powodem tej wojny było właśnie owo zaginione Słońce. Móri wiedział, że jeśli Słońce wpadnie w ręce zakonnych rycerzy, zostanie zanieczyszczone i zbrukanie złem.
Niekiedy w walce z Zakonem pomagali mu przodkowie Ludzi Lodu. Wreszcie niezwykły syn czarnoksiężnika, Dolg, zdołał odnaleźć dwa szlachetne kamienie. Następnie odnaleziono również Wrota, a na końcu Święte Słońce. Wszyscy postanowili podążyć za Słońcem do świata Obcych, ponieważ świat ludzki zaczynał być dla nich zbyt nieprzychylny. W ostatniej podróży towarzyszyła im liczna gromada elfów oraz ogników. Wszystko to byli Lemurowie, którzy w wyniku oddziaływania Słońca nigdy nie mogli umrzeć. Wyruszyły z nimi również różne nadprzyrodzone istoty, które chciały uciec od niczego nie rozumiejących ludzi. Szły też duchy zmarłych, które nie znalazły po śmierci spokoju. Wśród przechodzących na drugą stronę Wrót znajdowało się czworo Madragów, przedstawicieli bawolego rodu, plemienia dawno już wymarłego. Osiem duchów Móriego również chciało opuścić ziemski świat. Towarzyszyło im ponadto wielu ludzi oraz czworo Strażników Lemurów i dwu Obcych. Jednego z nich nazywano Strażnikiem Słońca, drugiego zaś Strażnikiem Góry. Był też Cień, ostatni Lemur i, oczywiście, pies Nero.
W ostatnim momencie jednak Móri i Dolg zostali schwytani przez kilku pozostających jeszcze przy życiu zakonnych rycerzy i oni obaj nie zdołali przekroczyć Wrót. Zarówno ojciec, jak i syn dziki długotrwałej bliskości trzech kamieni byli nieśmiertelni. Rycerze pochowali Móriego głęboko w starym lesie w zachodniej Szwecji, a da wszelkiej pewności przebili ciało zaostrzonym osikowym palem. Czarnoksiężnik wprawił się w stan letargu tak, że niczego nie czuł.
Dolg nie wiedział, jaki los spotkał jego ojca. On sam zdołał przenieść się na Islandie, gdzie udręczony i samotny spotkał pozostałe jeszcze na świecie elfy. To one zaprowadziły go do Gjáin w Alvedalen, i tu został przeniesiony do ich królestwa.
Tak kończy się historia o czarnoksiężniku. Ostatnie wydarzenia miały miejsce w roku 1746.

Co myślicie o historii Lemurów? Chciałabym mieć szafir<rozmarzona> Very Happy